Crisálida

Paul Celan insistía na natureza dialóxica do poema (e por extensión, da arte), afirmando que o poema sempre está a vir, sempre rumbo cara a algo. «Cara a que?» —pregúntase. «Cara a algo aberto, ocupable, tal vez cara a un Ti alcanzable».

A pregunta que nos rolda desde o inicio é: que pasa cando este Ti non é alcanzable, senón que máis ben secouse, esqueceuse da súa capacidade esencial de escoita e acollida.

Perséguenos a pregunta sobre como ese Ti seco, un Ti quizais colectivo, podería conseguir preparar o seu mundo para poder acoller non só o coñecido, o noso esgotado presente, senón aquilo irrecoñecible que está por vir, polo que aínda non existen nomes nin imaxes.

Cun danzar titubeante, o contorno do humano se desdibuxa, fóxese, emborrónase, mutando elásticamente entre imaxes reconocibles e corpos por descubrir. Ante nós, vemos unha humanidade patética en proceso de disolución; acollendo, non a súa natureza, senón a natureza mesma, na súa condición catastrófica, ocupando o aberto, o fértil - devindo paisaxe.