Carne de canción

Carne de Canción: nesta peza poño en crise lugares centrais que salvagardan o saber, a academia ou universidade, que traballan maiormente na acumulación de datos, ademais de privilexiar o saber teórico fronte ao encarnado. Necesítanse prácticas que produzan coñecemento desde o lúdico e pracenteiro; no meu caso aprópiome da disciplina musical e intento unha serie de exercicios caseiros, amateurs ou DIY que consigan aproximarme por unha banda á produción sonora e por outro á xeración de saberes. Estes pasan por cantar temas de Whitney con letras de Ranciere, ler contratos de traballo ou convocatorias e as súas cláusulas legais cal canto gregoriano, musicar cun Casio unha conferencia a tempo real. E si, se formas parte dunha élite, como é o caso cando te dedicas á danza contemporánea, e atopas pracer en profundar nun saber específico, hai outro exercicio para investir xerarquías de poder. Pasar de tocar ao deixarse tocar de maneira que se practique a simetría entre a escoita e a vontade, entre a linguaxe e a carne e seguir poñendo en crise certos roles, invertíndoos, desdibuxando os límites.